KORZEŃ LUKRECJI (Glycyrrhiza glabra) - zioło

Pochodzenie zioła

Aleksander Wielki, Juliusz Cezar a także Napoleon Bonaparte. Wszyscy oni dali się oczarować lukrecji. Nie musicie być sławnym wodzem, aby poddać się jej czarowi. Słodki korzeń, jak nazywa się lukrecję gładką, nie tylko przynosi korzyści zdrowiu, ale i doskonale smakuje.

Glycyrrhiza glabra, jak brzmi jej łacińska nazwa, to dorastająca do półtora metra wysokości roślina z gęsto rozgałęzionymi korzeniami. Owocami lukrecji są strąki, jednak medycyna ludowa i współczesna interesuje się przede wszystkim korzeniami, ze względu na ich zdolność łagodzenia kaszlu i działanie przeciwzapalne.

Pierwotnie tą wieloletnią roślinę można było spotkać wyłącznie w okolicach Morza Śródziemnego. Hieroglify dowodzą, że jej właściwości były szeroko wykorzystywane już w starożytnym imperium egipskim, gdzie z korzeni lukrecji przygotowywano bardzo popularny napój. Zapiski prowadzone przez różne cywilizacje na przestrzeni wieków wodza, że lukrecja była wykorzystywana do produkcji jednych z najstarszych słodyczy, zwłaszcza w okresie, gdy cukier był jeszcze rzadkością. W naszych okolicach lukrecję uprawia się od XVI wieku dzięki mnichom z zakonu Benedyktynów.

 Korzenie dwu, trzyletnich roślin zbiera się na jesień, kiedy zawierają w sobie największą ilość dobroczynnych substancji. Potem suszy się je powoli w bardzo niskiej temperaturze a następnie kroi się na małe kawałki. Lukrecja słynie przede wszystkim z glycyrrhizinu (cukier lukrecjowy), który jest do 50 razy słodszy niż sacharoza. Głównie ze względu na jego obecność powinniście napój z lukrecji pić z rozsądkiem. Z tego względu wystarczą 2 filiżanki naparu dziennie przez okres maksymalnie sześciu tygodni. W większych dawkach może być szkodliwa, głównie dla osób z problemami sercowo-naczyniowymi. Kobiety w ciąży i karmiące w ogóle nie powinny pić tego napoju.